De potkachel

Beste volgers,

Zoals we al langer weten is de uitspraak dat niet alles is wat het lijkt of verwacht mag worden vandaag weer uitgekomen. We werden allervriendelijkst uitgezwaaid door de eigenaar, de ‘poets’ en de honden (dierendag). We stapten weer in op de stijgende weg die we, voor de nacht, even rechts hadden laten liggen. De eerste vijf kilometer waren bekend en prettig om warm te lopen voor een klim naar 1360 meter vanaf 300. De bewolking hing laag en zorgde al snel voor een wazig beeld door de brillenglazen. Het was duwen geblazen en de eerste vijf kilometer kwam ik niet verder dan de ketting – tandwielstand van “een – een” dat overeenkomt met 5 km/u. Wanneer je met die snelheid een bordje in de mist langs ziet komen met de vermelding over twee kilometer een tankstation gloort er hoop op een bakje koffie. Na 25 minuten blijkt het tankstation alleen op een tankstation te lijken maar dan in een vervallen staat. Wolter die “een – twee – drie” aankan, zat er al te wachten. We hadden nog een houtje om op te bijten. Het werd natter en kouder. Een grote hond staat in de dichte mist midden op de weg om zich heen te kijken. Gelukkig bleef hij dat doen. Gele letters en cijfers op de weg die mogelijk aangeven dat het nog drie kilometer is naar het hoogste punt. Dat er jagers actief zijn blijkt uit de lege hulzen die langs de kant van de weg liggen. Een gele streep over de weg lijkt het hoogste punt te markeren, maar dit punt bleek na een korte daling iets verder te liggen. Een zwarte salamander met gele vlekken probeerde met heel veel moeite een warm heenkomen te zoeken. Rond de tien graden en nattigheid is ook voor een salamander geen temperatuur. Na een kort stukje gedaald te zijn een plek met koffie. Zo tegen twaalven zeer welkom. Er stond een potkachel te branden midden in de ruimte en lékker. We hebben ons er aan gewarmd, heerlijk. De afdaling bestond uit het nemen van vele haarspeldbochten en het tussen de druppels op de brillenglazen door loeren naar oneffenheden in de weg. Even voor Kozani besloten niet verder te gaan en te overnachten in Kozani. De eerste plek zat vol en de tweede had nog een kamer. Later bleek het hotel heel veel huwelijksgasten te hebben en waren we getuigen van een de muzikale omlijsting toen de bruid werd opgehaald uit het hotel. Een beetje aan de rand van het centrum een niet al te modern restaurant binnengelopen om wat te eten. Geholpen door een vaak aanwezige vertaler werd ons een heerlijk maal geserveerd. Geen droge hap vlees, maar heerlijk zacht en mals met de gebruikelijke salade. Op een gegeven moment komt de vertaler bij ons zitten, stelt zich voor en een gesprek over historische ontwikkelingen in Griekenland (o.a. Griekenland – Macedonië), culinaire zaken waaronder de vindplaats van saffraan oftewel het rode goud uit de Z.O.- omgeving van Kozani en een stuk geschiedenis van Europa komt onder het genot van een speciaal biertje “Red Donky” , gebrouwen op het eiland Santorini, over tafel. Hijg.

Groetjes van W en P