Vanochtend (zaterdag) leek het nog zo mooi

Vannacht hoorde ik buiten de regen nog regelmatig kletteren, maar vanochtend bij het opstaan was het droog: zwaar bewolkt, maar droog! We vonden de weg om de stad uit te komen vrij vlot en via Sofia AirPort fietsten wij onze meest oostelijke bestemming tegemoet: Belovo. De uitgezette route vermeed effectief de drukke verkeersaders en aanvankelijk was er dan ook geen vuiltje aan de lucht, fluitend trapten wij ons heuvel op en lieten wij het heuvel af lopen. Na een kilometer of 15 liepen we toch wat probleempjes tegen het lijf. In communicatietermen heet dat natuurlijk uitdagingen, maar die "new speak" laat ik maar even voor wat het is.

Als het twee nachten en de tussenliggende dag bijna onophoudelijk geregend heeft, dan zijn onverharde wegen nu niet meteen de handigste. En laten die nu dit keer prominent in de uitgezette route aanwezig zijn. Als je verstandig bent dan heroverweeg je de route en zoek je een alternatief. Wij niet! Plassen, soms kleine meertjes, omzeilend, laveerden wij voort. De smalle berm was soms het enige nog min of meer droge alternatief. De doornstruiken daar, maakten het dan weer wat minder aantrekkelijk. Zo ploeterden we een paar kilometer voort. In de verte lonkte een min of meer verharde weg. Na een aantal min of meer gelukte pogingen tot bermtoerisme op de fiets, kwamen we op een droog stukje tot de verbijsterende constatering dat ik geen vier tassen meer aan mijn fiets had hangen, maar nog slechts drie. Waar was die vierde tas gebleven? Eerst het hele eind terug gelopen, daarna het hele eind terug gefietst, het raadsel werd niet opgelost. De techniektas (snoertjes, batterijen, scheerapparaat, opladers, gereedschap, reserve bril, bandenplakspul en ( je wilt het niet weten) het fototoestel) was weg en bleef weg!

Even verder, de verharde weg was al in zicht (alleen een hek scheidde ons er nog van), raakten wij van de plassen in de blub. De weg veranderde in een soort drijfzand, maar dan van vette klei. Was Paul's fiets in het mulle zand langs de Donau nog superieur, hier bleken de nadelen van de extra brede banden met terreinprofiel. De klei werd door de banden mee omhoog gezogen en na enige tijd liep alles (remmen, ketting, versnelling en wielen) vast. Toen we uit de klei omhoog kwamen, hing er minimaal vijf kilo klei aan de fiets, die zich nauwelijks liet verwijderen. Een afvoerpijp van een nabijgelegen overslagbedrijf bulkte om de 10 minuten grote hoeveelheden water uit. We hebben de fietsen daar maar ingezet en, zo goed en zo kwaad als dat ging, schoon gespoeld en geborsteld. Inmiddels waren we we vier uur onderweg en nog maar zo'n 25 kilometer opgeschoten. De stemming bleef natuurlijk opperbest! $£#&@&&;!%^<$><^%!!!!

Gelukkig ging het tweede deel van de dag een stuk beter. We ontsnapten ternauwernood aan een roedel verwilderde honden bij een autosloperij, die het op onze kuiten had voorzien. We daalden 200 meter langs een weg die vroeger van asfalt was geweest, maar inmiddels verworden was tot gatenkaas. We kwamen in Belovo aan en ontdekten dat er noch een slaapgelegenheid, noch een eetgelegenheid was. Wel verkochten ze vreemd genoeg bij de vele standjes aan de weg toiletpapier in allerlei soorten, kleuren en maten!

Maar ook: de laatste 25 km naar Belovo heerlijk vals plat mee over een mooie asfaltweg, met nauwelijks verkeer. In Belovo een zeer behulpzame tolk, die voor ons rondvroeg en ontdekte dat er 3 km verderop een klein particulier hotelletje was bij iemand in de tuin. We werden er uitermate gastvrij ontvangen. En daar wisten ze te vertellen dat er nog vijf kilometer verderop een disco was waar je ook kon eten. Dat fietsen we er ook nog wel even bij. De mixed grill was nog lekker ook.

WiFi is even niet beschikbaar. Dus het plaatsen van dit stukje zal wel vertraging oplopen. En als we de snoertjes en oplaadapparatuur niet kunnen vervangen zou dit sowieso een problemen kunnen worden. Maar dat zie ik dan maar als een uitdaging!

Gelukkig een fantastische zondag in de bergen gehad! Meer volgt!
Vriendelijke groet, P&W