Je zoekt rust en afzondering en dan .....

Stel je voor, je zwerft in de 9de eeuw door Griekenland en hebt behoefte aan rust en afzondering. Je komt langs een aantal enorme zandstenen torens op een grote laagvlakte bij Kalampaka (wat toen natuurlijk nog niet bestond!), je klimt naar boven maakt er een hutje en gaat er wonen. Zo nu en dan klim je voor het broodnodige naar beneden, maar je bent blij dat je na al die drukte weer boven bent, om je weer in rust en afzondering aan je meditatie te wijden. Je zet daarmee een traditie in, die vooral nagevolgd wordt door grote aantallen oosters orthodoxe monniken. Het wordt wel wat drukker, maar er zijn torens genoeg en er worden mooie kloosters gebouwd en uiteindelijk staan er op 24 van die zandstenen torens kloosters, waarin al die monniken in vrijwel volledige afzondering van de rest van de wereld leven. Het is dan inmiddels de 15de eeuw en al je navolgers zijn gelukkig met de rust en afzondering.

Door de eeuwen heen gaat er natuurlijk wel eens wat mis. Sommige monniken bezwijken voor de verleiding en smokkelen (als monnik verklede) vrouwen mee naar boven en naar binnen, er komen andere Grieken onder dak die de belasting van de Turkse overheersers willen ontduiken, of die anderszins op de vlucht zijn, er zijn oorlogen waardoor zelfs kloosters op 300 meter hoogte veel schade oplopen, maar al met al weet je het daar uiteindelijk toch met een paar honderd man in een stuk of zes kloosters goed te redden.

Heerlijk in afzondering, veel tijd voor meditatie en gebed en met prachtige natuur om je heen. Onderaan de torens is inmiddels wel het dorp Kalampaka ontstaan, maar daar heb je weinig last van. Eigenlijk is het wel gemakkelijk, want helemaal zelfvoorzienend op zo'n berg is toch moeilijk. Zo nu en dan even naar de winkel in het dorp, of even de dorpssmid erbij halen, om de hijsinstallatie te vernieuwen, kan het leven toch wel veraangenamen. En je hebt er verder geen last van, boven blijft het lekker rustig.

Maar dan gebeurt het onvoorstelbare. Het is 1988, elfhonderd jaar nadat je voor het eerst die berg opklom. Unesco roept de overgebleven kloosters uit tot werelderfgoed. Vanaf dat moment is het gedaan met de rust. Van heinde en ver, vanuit alle uithoeken van de wereld komen de toeristen met busladingen tegelijk naar boven. De wegen worden geasfalteerd, er komen souvenierwinkeltjes naast je klooster te staan (die als het regent ook paraplu's verkopen, voor wie zo slim is geweest zonder jas naar boven te komen). En ..... Kalampaka groeit, met name de horeca. Na een poosje zijn er meer dan 40 hotels, allemaal gericht op toeristen die jouw rust en afzondering komen verstoren! Ze komen zelfs op de fiets uit het verre Nederland!

Uiteindelijk zit er niets anders op, dan het spel maar gewoon mee te spelen. Je zet een kassa bij de ingang van je klooster en laat ze gewoon betalen om de zaak te mogen bekijken. Je stalt wat zaken uit, waaronder een groot biervat van 12.000 liter ...
Succes verzekerd!

Maar ..... met je rust is het gedaan!

Vriendelijke groet, P&W