Wenen verkennen valt nog niet mee

Na een rustige start, een ontspannen ontbijtje met een krantje ( op de IPad), zijn we op de fiets gestapt richting slot Schönbrunn, het lustoord van de Oostenrijkse keizers. Na in het klooster in Melk gezien te hebben hoe de toenmalige geestelijkheid zich aan extravagantie te buiten ging, wilden we nu wel eens zien hoe de wereldlijke leiders van die tijd het breed lieten hangen. Nou die konden er ook wat van. Groots en meeslepend waren ook hier gebouw en inventaris. In Melk waren bij mij al drie emoties opgekomen die ik koppelde aan de daar verzamelde schatten: Ontzag, agressie en bewondering. Zoveel indrukwekkende rijkdom moest bij veel mensen wel ontzag inboezemen voor de kerk die zoiets enorms tot stand wist te brengen. Het kan ook bijna niet anders dan dat het verzamelen van zoveel rijkdom, in een tijd dat het grootste deel van de bevolking in armoede leefde, tot agressie leidde. Waar je echter ook nu niet aan ontkomt, is de bewondering voor het vakmanschap dat in al die gebouwen, beelden, tapijten en schilderijen zit. Bij slot Schönbrunn herkende ik dezelfde emoties weer. Ontzag inboezemen zal wel de bedoeling zijn geweest, neem ik aan, zowel van de wereldlijke of de geestelijke leiders, agressie het niet bedoelde bijproduct (ik heb wel wat meer begrip gekregen voor zaken als beeldenstorm, revolutie en opstand tegen het gezag). Maar de bewondering blijft voor mij de boventoon voeren: wat konden en kunnen vakmensen toch mooie dingen maken!
Via het Zentral Friedhof (we hebben er tussen de 3 miljoen Beethoven en Mozart niet kunnen vinden Ton) terug naar de innerstad en toen we weer thuis waren toch nog 40 km gefietst, en dat op een officiële rustdag!
Groet, P&W